VREDESZONDAG 2016 Veenhage, Pius X, Bergschenhoek en Bleiswijk
Vrede. We praten en zo gemakkelijk over. We zijn allemaal van goede wil. En toch lukt het vaak niet de vrede te bewaren of te herstellen. 3 Voorbeelden
Een paar jaar terug was ik op een camping waar een paar ruziënde kinderen naar mij toe kwamen en één van de drie zei dat ze niet mee mocht spelen met haar zusje en dier vriendinnetje. Ik heb met hen gepraat, net zo lang tot ze elkaar een hand gaven en wel weer met elkaar wilden spelen. Ze vroegen mij toen of ik een kaartspelletje met hen wilde doen op het terras van het restaurant. Daar heb ik direct ja op gezegd, want ik ben gek op spelletjes, maar dat was misschien wat ondoordacht en onverstandig. Want toen hun ouders dat zagen hebben ze een klacht ingediend bij de campinghouder en werd ik van de camping weggestuurd. Ik probeerde de ouders en de campinghouder nog te vertellen wat er gebeurd was, maar ze wilden niet naar mijn verhaal luisteren. Ze dreigden zelfs de politie er bij te halen. Dat was een zeer pijnlijke ervaring, waarin ik me wel één voelde met Jezus die ook vaak weggejaagd werd na een weldaad, een genezingswonder of een duiveluitdrijving.
Dit jaar in de vakantie was ik gaan kajakken. Op het einde voer ik een sloot in waar ik dacht weer bij de parkeerplaats uit te komen waar mijn auto stond. Maar het was een doodlopende sloot die eindige bij een woonboot. Daar reed net een auto van weg. Dus dacht ik: ja, hier kan ik bij de straat komen. Ik klom dus uit de kajak. Prompt kwam die auto achteruit terug gestoven en riep de chauffeur vanuit de auto: “Wat doe je hier?” Ik antwoordde dus: “Uitstappen om bij de straat te komen”. Hij werd kwaad en zei: “Je hebt hier niets te zoeken. Wegwezen en snel een beetje.” Ik schoof de kajak weer in het water en klom er weer in. Hij bleef staan met de auto en toen zei ik: “U hoeft niet op me te wachten hoor. Ik ben een eerlijke man. Ik ga al”. Maar toen kwam hij uit de auto naar de kant van het water. Toen dacht ik: “Dit is je kans. Met je peddel kun je hem een flinke plons water in het gezicht meppen”. Ik pakte dus mijn peddel en ……… ontmaskerde mijn gedachte als een ingeving van de duivel. Ik zei: “Ik wens u nog een prettige avond”. Na deze ingeving van de Heilige Geest peddelde ik rustig weg.
Laatst was een vrijwilliger in de parochie boos op mij omdat ik er iets van zei dat hij andere vrijwilligers beschuldigde van leugens. Ik heb hem opgebeld om het uit te praten, maar toen hij hoorde dat ik het was legde hij de telefoon neer. Ik heb hem toen een mailtje gestuurd, maar hij mailde terug dat hij mijn mail ongelezen weg geklikt had en dat met elke volgende mail ook zou doen. Met andere woorden: hij weigert elk contact en ik weet dus niet hoe ik met hem weer vrede kan sluiten.
Als mensen niet willen praten, dan wordt het wel heel moeilijk om de vrede te bewaren.
We zitten in het jaar van de barmhartigheid, maar het lijkt wel of mensen onverzoenlijker zijn dan ooit.
Als christenen onder elkaar al onverzoenlijk zijn en niet met elkaar willen praten, hoe moeten wij dan vrede verwachten in een wereld vol ongelovigen of fanatieke fundamentalistische gelovigen die denken dat ze de waarheid in pacht hebben en in naam van God mogen doden en vernietigen???
In het evangelie is sprake van een onrechtvaardige penningmeester. Jezus prijst hem. Niet de valsheid in geschrifte, maar wel dat hij met handlangers goed overlegt. Daar kunnen christenen nog een voorbeeld aan nemen. Terroristen overleggen onderling zeer goed met elkaar voordat ze hun aanslagen plegen. Waarom doen wij dat als christenen niet als het gaat om de evangelieverkondiging?
Jezus zegt: “Als je naar het altaar komt en je herinnert je dat een broeder iets tegen je heeft, laat dan je gaven bij het altaar achter, ga je eerst met je broeder verzoenen en kom dan terug om je gaven op te dragen.“ Als christen moeten wij dus de eerste stap zetten, ook al leggen we de schuld bij een ander.
Vrede is ver weg waar mensen weigeren met elkaar te praten.
We hoorden deze week over samenscholingsverboden voor jongeren die overlast bezorgen. Maar zijn de klagers wel eens met die jongeren in gesprek gegaan?
Beter nieuws is er uit Syrië waar een wapenstilstand het al enkele dagen houdt. Maar voor hoe lang, want de conflicten zijn nog lang niet opgelost.
Voor vrede moet er van twee kanten bereidheid zijn te praten. Anders staat de vredelievende partij toch machteloos.
Er gaan stemmen op de militaire dienstplicht weer in te voeren. Dat lost echt niets op. In deze tijd van langeafstandsraketten en atoombewapening kun je met soldaatjes niets meer bereiken.
Als de dienstplicht wel weer ingevoerd wordt, dan kan ik mijn eindscriptie van mijn theologie-opleiding alsnog publiceren want die ging over dienstweigeren als profetisch teken van een evangelisch leven.
Ik zie meer in het voorstel van een politieke partij om een maatschappelijke dienstplicht in te voeren, zodat jongeren een beetje oog krijgen voor de eenzamen, de zwakkeren, de uitgestotenen, de gehandicapten, de ouderen of hulpbehoevenden in onze maatschappij.
De roepnaam die ik precies 59 jaar geleden bij mijn geboorte kreeg was: Winfried. Dat betekent: vriend van de vrede. Daar heb ik een beetje een levensopdracht in gezien. Maar ik voel me niet geroepen om naar oorlogsgebieden te gaan. Vrede in eigen buurt, in eigen familie, parochie en netwerk te stichten, dat ligt meer binnen mijn bereik.
Het motto van de vredesweek dit jaar is: “Vrede verbindt”. In de inleiding staat: “Ook hier wordt het steeds moeilijker open te staan voor elkaars verschillen en standpunten …. . In de vredesweek laten we zien dat we daartoe bereid zijn. …. Vrede komt niet vanzelf, daar moeten we allemaal iets voor doen.. … Verandering begint altijd bij mensen zoals wij …
Mensen gevraagd om de vrede te leren, mensen gevraagd om hun nek uit te steken voor een andere tijd en een nieuwe moraal. Mensen gevraagd die in naam van de vrede voor behoud van de aarde en al wat daar leeft wapens het liefst tot een ploeg willen smeden voor de oogst die aan allen weer overvloed geeft.