PREEK VAN DE WEEK 7e ZONDAG van pasen JAAR C 2013:
Rodenrijs, Bergschenhoek en Bleiswijk
LEZINGEN: EERSTE LEZING: Openbaring 22,12-20 EVANGELIE: Johannes 17,20-26
THEMA: Opdat zij één zijn
Ik kijk altijd met bewondering naar muziekkorpsen: alles is in harmonie: de looppas in de maat, de kleding, de verschillende instrumenten: de trommels, de trompetten, de xylofoons, etcetera. Van die muziek gaat een grote aantrekkingskracht uit. Kinderen lopen er graag achteraan. Het trekt de mensen de huizen uit en ik krijg altijd het verlangen er bij te horen. Muziek verenigt de mensen. Mensen met verschillende karakters, verschillende leeftijden, beroepen en levensstaat. De kwaliteit van een orkest hangt af van de eenheid tussen de leden en de harmonie van de verschillende instrumenten.
Die eenheid er niet zomaar. Er moet heel wat voor geoefend worden. En wie een keer achter de schermen kan kijken weet dat er ook heel wat onenigheid overwonnen moet worden om tot eenheid te komen: ruzies over wie welk instrument mag spelen, ruzies over wie de solo’s of de eerste viool mag spelen, ruzies over de plaats in het orkest, ruzie over nieuwe kleding, etcetera. Het succes van een muziekkorps hangt af van de vraag of er leiders zijn die de verschillende mensen tot een eenheid weten samen te smeden.
Het is niet anders voor de kerk. De aantrekkingskracht van de kerk hangt af van de eenheid die de leden bezitten. Het is Jezus’ testament, zijn laatste wens die we zojuist hoorden in het evangelie: “Ik bid voor allen die door hun woord in Mij geloven: opdat zij allen één mogen zijn, opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt”.
De verdeeldheid verzwakt ons getuigenis, de eenheid versterkt ons getuigenis. We zijn niet geloofwaardig tegenover de buitenwereld als we onderling zo verdeeld zijn. Niet geloofwaardig: dat wil zeggen het geloof niet waard, niet waard om geloofd te worden.
Wat is de sleutel tot de eenheid? Het zijn de woorden van Jezus die wij vandaag in het evangelie hoorden: “De liefde waarmee U, God, Mij hebt liefgehad, moge in hen zijn en ik in hen”. De liefde, niet de menselijke, maar de goddelijke liefde, is de sleutel tot de eenheid. De liefde waarmee God ons bemint. Die liefde is het cement dat de stenen van de kerk samensmeedt.
In het buitenland zie je vaak muurtjes en huizen, niet van mooie gelijkvormige bakstenen, maar van de meest verschillende grillige natuurstenen. Geen enkele steen is hetzelfde. Toch worden ze samengehouden tot een keurige muur. Dankzij het cement. Zo is de liefde het cement dat alle mensen van deze wereld kan samenbinden.
De liefde: dat is waar alle mensen naar verlangen: katholieken, protestanten, orthodoxen, vrijzinnigen, moslims, ongelovigen…. De liefde is daarom de sleutel tot de eenheid. De naastenliefde. Daarom besluit Jezus zijn gebed met de woorden: “Moge de liefde waarmee Gij Mij hebt liefgehad in hen zijn”.
Jezus bad ook: “Mogen allen, die geloven, één zijn, opdat de wereld gelove, dat U, God, Mij gezonden hebt en hen hebt liefgehad zoals U Mij hebt liefgehad.”. Alleen door eenheid kan de wereld in Gods liefde gaan geloven en Jezus erkennen. De eenheid heeft aantrekkingskracht.
Het 2e Vaticaans Concilie sprak 50 jaar geleden al over de oecumene in het document Unitatis Redintegratio:
“Omdat men tegenwoordig onder de stuwing van de Heilige Geest in verschillende delen van de wereld door gebed, woord en daad op allerlei wijzen tracht, dichter te naderen tot die volheid van de eenheid, door Jezus Christus gewild, spoort dit heilig Concilie alle katholieken aan om ….. ijverig deel te nemen aan het oecumenisch werk. Onder “Oecumenische beweging” verstaat men de activiteiten en de initiatieven, die men …. onderneemt en organiseert om de eenheid onder de christenen te bevorderen. Dit zijn op de eerste plaats alle pogingen om woorden, oordelen en daden te vermijden, die niet billijk en waar zijn …. en daardoor de betrekkingen met hen bemoeilijken. Verder de “dialoog” tussen goed onderlegde deskundigen in bijeenkomsten, die christenen uit verschillende Kerken of gemeenschappen houden in echt religieuze geest, een dialoog, waarbij ieder de leer van zijn eigen gemeenschap scherper uiteenzet en het eigen karakter ervan duidelijk belicht. Door deze dialoog immers krijgen allen een juistere kennis van de leer en het leven van elkaars gemeenschap en leren deze billijker beoordelen. Ook komen die gemeenschappen zo tot een bredere samenwerking op alle terreinen, waar het gemeenschappelijk welzijn eisen stelt aan het christelijk geweten, en, waar het kan, verenigen zij zich in een eensgezind gebed. Tenslotte bezinnen allen zich op hun trouw aan Christus’ wil omtrent de Kerk en pakken, zoals plicht is, energiek het werk aan van vernieuwing en hervorming. Wanneer de katholieken dit alles onder de leiding van hun herders verstandig en met het nodige geduld ten uitvoer brengen, bevorderen zij de billijkheid en de waarheid, de eendracht en de samenwerking, de broederlijkheid en de eenheid. Langs deze weg zullen geleidelijk de hinderpalen voor de volmaakte kerkelijke gemeenschap worden overwonnen en zullen alle christenen in de éne viering van de Eucharistie worden samengebracht tot de eenheid van de éne en enige Kerk. “ einde citaat.
Afgelopen donderdag herdachten wij de hemelvaart van Jezus. De woorden uit het evangelie van vandaag liet Hij ons na als zijn laatste wens, als zijn testament: ” Mogen allen één zijn “. Wij zijn de erfgenamen van Jezus’ zending. Zijn laatste wens is dus voor ons een opdracht. Bidden we om zijn Geest om die opdracht goed te kunnen uitvoeren.