PREEK VAN DE WEEK 2e zondag van de veertigdagentijd JAAR C 2022 Moordrecht en Reeuwijk
LEZINGEN: EERSTE LEZING: Genesis 15,5-12.17-18 EVANGELIE: Lucas 9,28b-36
THEMA: Nu even niet!
INLEIDING:
De gemeenteraadsverkiezingen staan voor de deur. Hot items zijn de woningbouw, het milieu, jeugdzorg, vluchtelingen, buitenschoolse opvang, verkeersveiligheid. Uiteindelijk gaat alles natuurlijk om een leefbare gemeente. Er moet een soort gedaanteverandering plaatsvinden van de aarde. De aarde moet een plek worden waar ieder gelukkig kan leven. Waar alle mensen gelijk zijn, vrij zijn, gelukkig zijn.
Maar veel ongerechtigheid, ongelijkheid en ellende komt niet voort uit verkeerde politiek, maar uit de zonde van individuele burgers. Laten we daarom eerst onze zonden belijden.
INLEIDING OP LEZINGEN:
-in de bergen op heldere nacht miljoenen sterren te zien, ontelbaar. God gebruikte dit natuurverschijnsel om Abraham, die kinderloos was, een belofte te doen. Hij moet er wel een offer voor brengen om zijn geloof in de belofte te bewijzen. Als hij dat gedaan heeft sluit God een verbond met hem. Door en in het kruisoffer van Jezus heeft God met ons een nieuw verbond gesloten.
PREEK
Er is een populair liedje van Toontje Lager waarin de zanger zingt wat hij nog allemaal moet doen:
M’n boodschappen nog doen
En straks de vuile was
De huur nog overmaken
En de tandarts zo meteen
Naar Valkenburg of Aken
Waar moet ik dit jaar nou weer heen
Had ik dat boek nou uit of niet
Vergeet de vuilniszakken niet
Die afspraak was veranderd
En, oh, verrek, dat feest
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
De krant ligt nog te wachten
Ik moet wat doen aan sport
Slapeloze nachten
Want de dagen zijn te kort, Ze zijn te kort
Belastingformulieren
Te laat zo’n week of twee
Ik zou langs bij haar vanavond
Of kwam ze nou bij mij
M’n agenda moet ik bijhouden
Maar ik heb te weinig tijd, Te weinig tijd
Hoe vaak moeten we niet tegen onszelf en anderen zeggen: “Ik heb geen tijd”.
We hebben daarom allemaal behoefte aan momenten van rust. Even lekker niets doen. Niets moeten, geen gezeur aan onze kop. Het is goed dat we af en toe naar de wc moeten. Dan is er tenminste nog even een momentje rust in onze drukke dag. Want we moeten zoveel tegenwoordig.
We kennen misschien nog die reclame met de uitspraak: “Nu even niet”. Sommigen zoeken dat in een vakantie, een weekend of een midweek. Of in een klooster.
In de drukke winkelcentra van grote steden zie je tegenwoordig overal stiltecentra: kleine kapelletjes waar mensen even binnen kunnen lopen om verkoeling en rust te vinden. Oases in het moderne leven.
Je kunt er niet omheen. Anders houd je het niet vol. Je kunt niet altijd doordraven en gehaast zijn. Wie in de woestijn een oase voorbijgaat die redt het niet. Die komt verderop om van de honger en de dorst.
Velen lopen de oases tegenwoordig voorbij. Zou dat niet een oorzaak zijn van de vele zelfmoorden? Waarom kunnen mensen het lijden niet meer dragen? Is dat niet omdat ze in het lijden God niet meer weten te vinden? Ik stel het als vraag. Ik weet het antwoord niet. Maar ik zie in het leven van vele heiligen dat ze het lijden heldhaftig gedragen hebben vanuit hun geloof.
Jezus zocht de stilte op de top van een berg. Meestal alleen. Eenmaal nam Hij drie apostelen mee. Op de berg verschenen Mozes en Elia. Dat waren ook woestijn-mensen, of beter gezegd: oase-mensen. Mozes was eens met het volk van Israël door de woestijn getrokken. Hij had zelf op de rotsen geslagen om water te doen ontspringen. Hij had gezorgd voor manna in de woestijn. Hij had op de top van de berg Sinaï God ontmoet en de 10 geboden gekregen.
Elia was door de woestijn gezworven en ten prooi aan honger waren er raven komen aanvliegen om hem brood te brengen.
Petrus had het op de berg Tabor zo naar zijn zin dat hij er wilde blijven. Hij wilde er drie tenten opslaan, als op een camping. Maar een oase is geen plaats om te blijven wonen. Een oase is een pleisterplaats om nieuwe kracht op te doen en weer verder te gaan. De woestijn weer in.
In die zin was het verblijf op de berg voor de apostelen een pleisterplaats vlak voor een heel moeilijke tijd. Het was vlak voor Jezus’ lijden.
Bij Lucas staat dit verhaal direct na de eerste lijdensvoorspelling van Jezus. De tocht van Jezus naar de top van de berg Tabor heeft dus nog meer betekenissen dan alleen wat rust zoeken. Het staat in direct verband met zijn lijden. De apostelen mogen even zien dat het lijden een doortocht is en niet het einde. Het lijden van Jezus is een doortocht naar zijn verheerlijking in de hemel. Even mogen ze Jezus al zien in zijn hemelse gestalte. Even maar. Dan moeten ze verder. Met Jezus mee naar Jeruzalem, het lijden tegemoet. Daar komen ze niet omheen.
Alleen door het lijden komen ze tot de verheerlijking. De drie apostelen die meegingen op de berg Tabor moesten ook mee in de Hof van Olijven. Het waren Petrus, Jacobus en Johannes. Maar in de Hof van Olijven vielen ze in slaap. En toen de soldaten kwamen sloegen ze op de vlucht. Petrus verloochende Jezus drie maal. Alleen Johannes stond nog onder het kruis. Zelfs de verheerlijking op de berg was voor twee van de drie niet genoeg om het lijden op heldhaftige wijze te doorstaan.
In het gewone leven komen wij ook voor vele beproevingen te staan:
- we moeten veel overwerken of het werk is te zwaar voor ons
- ons werk kan op den duur sleur worden en er kunnen spanningen ontstaan met collega’s
- ons huwelijk kan op den duur sleur worden en er kunnen problemen met elkaar of met de kinderen ontstaan.
- het leven kan doorkruist worden door ziekte of ongeluk
Denken we dan nog terug aan die momenten in ons leven dat God tekens gaf van zijn liefde? Aan die momenten van verheerlijking? Aan die momenten van vreugde en blijdschap?
Denken we dan terug aan die mooie feesten die we gehad hebben: onze 1e communie, vormsel, huwelijk, jubileum, onderscheiding?
Gebruiken wij de oases wel voldoende om krachten op te doen? Laten we vele kansen die God ons geeft om ons voor te bereiden op het lijden niet voorbijgaan? De sacramenten, de vieringen in de veertigdagentijd? De mooie hoopvolle liederen die we hier wekelijks zingen?
De kerk is een oase in de zakelijke, haastige en onpersoonlijke wereld van vandaag. In de geestelijke woestijn van onze westerse commerciële individualistische samenleving. Ook hier in ……………
Als we naar de kerk gaan dan mogen we tegen de wereld om ons heen zeggen: “Nu even niet.“
Want in de kerk vinden we de kracht om daarna onze verantwoordelijkheid en plichten weer op ons te nemen en het lijden van onszelf en van medemensen mee te dragen.