FEDERATIEVIERING 2013 EN 26E ZONDAG JAAR C NOOTDORP EN BERKEL
PREEK
Elk jaar lees ik de troonrede door met de vraag wat er in staat over sociale verhoudingen, solidariteit, humaniteit en morele waarden. Dit jaar stond daar zeer weinig over in. Het grootste deel gaat over de economie, belastingen en overheidsuitgaven. Het eerste wat er in staat over sociale verhoudingen is dat “de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatiesamenleving. Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving”. Wat is de motivatie voor deze verandering? Geen evangelische of humane motieven, maar:“de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen”. Dus toch weer uit economisch belang.
Verderop in de troonrede staat: “In deze tijd willen mensen hun eigen keuzes maken, hun eigen leven inrichten en voor elkaar kunnen zorgen”. De eerste twee zinsdelen zijn zeker waar, maar het laatste stukje ook? Willen mensen graag voor elkaar kunnen zorgen? Ik hoop het. En er zullen zeker vele dankbare kinderen zijn die graag voor hun ouders zorgen of mensen die zich inzetten voor de asielzoekers of de verslaafden of gehandicapten. Er zijn vele acties voor goede doelen en er zijn zeer rijke mensen die heel edelmoedig en vrijgevig zijn. Maar of het overgrote deel van onze bevolking zo denkt en doet, daar durf ik mijn handen niet voor in het vuur te steken.
Als ik lees dat de JSF er moet komen en er op ontwikkelingshulp alsmaar bezuinigd wordt, dan zie ik in Nederland toch eerder de rijke man uit het evangelie van vandaag dan de barmhartige Samaritaan uit het evangelie van Lukas hoofdstuk 10. Wij willen eerst onze eigen welvaart beschermen. En onze gezondheid. De derde wereld komt toch pas op de derde plaats.
Een positief punt is wel dat we binnen de Europese Unie de economisch zwakkere landen er bij proberen te houden en financieel willen steunen. Vanuit het evangelie gezien moet er een wereldwijde Unie komen, want de derde wereldlanden zijn net zo goed broeders en zusters van ons omdat we allemaal kinderen van één Vader in de hemel zijn.
Het evangelie waarschuwt de rijken in deze wereld. In onze tijd houden we niet meer van waarschuwingen. We zien liever goede voorbeelden die we na kunnen leven. Laten we dan kijken naar onze nieuwe paus. Hij bezoekt jeugdgevangenissen, gaat in gesprek met een bekende italiaanse atheist, is bereid het buitenechtelijk kind te dopen van een gescheiden moeder en roept voortdurend op als kerk naar buiten te treden.
Ik citeer uit het eerste boek in het Nederlands over deze paus zijn uitspraak: “Het is van cruciaal belang dat katholieken, zowel geestelijken als leken, op pad gaan om mensen te ontmoeten. Een wijze priester zei me eens dat we in een situatie verkeren die precies omgekeerd is aan die van de parabel van de goede herder. Ook al had hij negenennegentig schapen in de schaapskooi, toch ging hij op zoek naar dat ene dat verdwaald was. Nu hebben we er eentje in de schaapskooi en de andere negenennegentig gaan we niet zoeken. Ik ben eerlijk van mening dat de Kerk voor een fundamentele keuze staat, die niet gericht is op het schrappen van een aantal voorschriften of het leven makkelijker maken. Wat wel moet gebeuren, is dat de Kerk de straat op gaat om mensen te zoeken en hen bij naam te leren kennen”.
In een interview zegt de paus: “de kerk is het huis van allen, geen klein kapelletje waar slechts een select groepje mensen in kan. … De kerk heeft zich soms opgesloten in details, in regeltjes. Het belangrijkste is de eerste verkondiging: Jezus Christus heeft je gered. … Ik droom van een kerk die moeder is en herderin. … Missionaire verkondiging richt zich op de essentie. … De boodschap van het evangelie moet eenvoudiger, dieper, stralender worden gebracht.”
Beste kerkleden van verschillende parochies,
We zitten in een fusieproces op weg naar één parochie per 1 januari 2015. Dat is niet iets dat door de besturen of de pastores gewild en opgestart is, maar het is het beleid van het bisdom. Dat proces heet Samenwerking geboden. Die titel drukt de noodzaak uit om wegens het priestertekort en het teruglopend kerkbezoek en inzet van vrijwilligers meer samen te gaan werken. Het is bedoeld om de missionaire dynamiek van de kerk te versterken. Het is spijtig dat de discussie in de wandelgangen gaat over wat er na de fusie gaat gebeuren met de kerkgebouwen en het vermogen van een parochie. Als dat onze grootste zorg is, zijn we dan niet als de rijke uit het evangelie, in fijn purper en linnen gekleed, die niet wil dat er wat van zijn overvloed naar de arme Lazarus gaat? Zouden we niet juist blij moeten zijn dat de rijkste parochies in de federatie nu makkelijker de armere parochies kunnen helpen?
En zelfs de mensen die het daar niet mee eens zijn kan ik geruststellen: in onze federatie zijn er geen parochies met schulden en het federatiebestuur zijn allang afspraken gemaakt over het oormerken van de inkomsten en het vermogen van elke locale kerk. En van kerksluiting is er in Oostland al helemaal geen sprake. De fusie is vooral bedoeld om de beschikbare beroepskrachten zo eerlijk mogelijk te verdelen over de parochies en in dienst te stellen van één werkgever en samenwerking tot stand te brengen tussen werkgroepen om activiteiten en sacramentele vieringen in stand te kunnen houden die anders in afzonderlijke parochies ter ziele zouden gaan. Neem bijvoorbeeld het jongerenwerk waarin Pijnacker en Nootdorp al één groep hebben (Rock Solid) evenals Bergschenhoek en Berkel-Rodenrijs. (de ENS : Everybody Needs Somebody). De lekenvoorgangers die bereid zijn in andere parochies voor te gaan in uitvaartvieringen of weekenddiensten. Het kiezen van één eerste-communie- en vormselproject, zodat de pastores daar gemakkelijker op in kunnen spelen. De gezamenlijke aanschaf van energie, kopieerpapier en -apparatuur, computerprogramma’s en kantoorbenodigdheden.
Het motto dat ik vanaf vandaag aan het fusieproces zou willen geven is: “Fusie, ja! Fusie is: Van de nood een deugd maken”.
Dus, trouwe parochianen, laten we de oproep van de paus beantwoorden en niet blijven navelstaren, maar naar buiten treden en op zoek gaan naar al die mensen die in deze geïndividualiseerde en vercommercialiseerde maatschappij de zin van hun leven zoeken.